9. Otwarcie tylnych drzwi

więc dziś dramatyczniej i krótko

wybaczcie, ale musiałam

dziś jest bardziej o Johnnym, a za tydzień bardziej o Ianie i dlatego jest tak krótko

za tydzień będzie dłużej ;)

jako że akcja dzieje się w Ameryce, niech was nie zdziwi język angielski w szpitalu ;D

tłumaczenia jakby co będą na dole :P choć to nie są jakieś bardzo trudne kwestie, więc może nie będzie wam potrzeba :)
było was tu już prawie tysiąc! :DDD
pozdrawiam i zapraszam do lektury :*

                                                               

,,Widzę cierń obracający się w twym boku,

czekam na ciebie (...)

Czekam bez ciebie (...)

Nie mogę żyć z tobą ani bez ciebie (...)

Moje ciało posiniaczone.

Zdobyła mnie, nie mając nic do wygrania i nic innego do stracenia"

<klik>

                        Usłyszała jakiś hałas. Okazało się, że zaszła dalej niż myślała. Była przy parku Penn Treaty. To stamtąd dochodził hałas. Podbiegła bliżej. Ktoś ku niej szedł. Przestraszyła się i już chciała zacząć uciekać, gdy ten ktoś zawołał:

- heeej, a co ty tu robisz o tej porze? – rozpoznała głos Iana.

- Och, to ty. Musiałam zaczerpnąć świeżego powietrza… a co tu się dzieje? – zapytała podejrzliwie.

- Chłopaki chyba za dużo wypili. Chodźmy stąd – zaproponował i objął ją ramieniem. Skierowali się w stronę domu dziewczyny – nie masz nic przeciwko, bym cię odprowadził? – zapytał z nadzieją.

- Nie, nie – odpowiedziała – a koledzy? Nie będą się martwić? Może ich poinformuj.

- Spokojnie, jestem dużym chłopcem. Z resztą, nie zauważą, że mnie nie było. Są zbyt zajęci jakimś gościem – powiedział.

                        Obudziła się nagle. Spojrzała na śpiącego dalej Johnnego. Nadal się nie obudził… Czuwając, zasnęła przy jego łóżku. Przypomniała sobie treść snu. Są zbyt zajęci jakimś gościem… Wtedy myślała, że chodzi o to, że ich zabawiał. Ale teraz? To było tydzień temu. I tydzień temu Johnny trafił do szpitala… Wybrała numer Iana i wyszła na korytarz. Odebrał po kilku sygnałach.

- Heeej! Jak fajnie, że dzwonisz. Stęskniłaś się? – powiedział na powitanie.

- Hej. Nie, nie stęskniłam się – odpowiedziała zgryźliwie – chciałam się tylko zapytać, czy wiesz jakim gościem się zajmowali twoi koledzy w parku tydzień temu, gdy mnie wieczorem odprowadzałeś do domu, pamiętasz?

- Pamiętam, pamiętam. Jak mógłbym nie pamiętać? Było naprawdę miło – odpowiedział trochę nerwowo.

- Nie odchodź od tematu – zastrzegła.

- Ale czemu pytasz? Coś się stało? – ciągnął ją za język. Nie mogła nic ujawnić. Jeśli czegokolwiek by się dowiedział, mógłby dostosować odpowiedź do swoich potrzeb. Chciała całkowitej prawdy.

- Nieważne. Odpowiedz na pytanie. Tylko zgodnie z prawdą – zażądała.

- Cóż… – przez chwilę słychać było tylko ciszę. Chłopak zastanawiał się jak wybrnąć – nie wiem co wiesz, ale prawda jest taka, że tak, wiem kim się zajmowali, ale… – zaczął tłumaczenie, ale Iza mu przerwała.

- Żadnych ale. Czyli pewnie wiesz, że teraz jest w szpitalu? Tak się nim zajęli! – mówiła coraz głośniej i coraz napastliwiej.

- Ale pozwól mi się wytłumaczyć! Co ja mogłem? Ja przeciw całej drużynie? Słuchaj… ja wiem, że wygląda to blado… ale to nie moja wina, że tam się znalazł i że chłopaki go dorwali. Z resztą musiałem ciebie stamtąd zabrać. Chroniłem ciebie! – odparł Ian. Zapadła kolejna chwila ciszy – Iza? Halo? Jesteś tam? Powiedz coś…

- Jestem. A ty jesteś kapitanem. Ja wiem jak to działa. Nie jestem głupia, Ian. Ty rządzisz, a oni to słudzy. Co to miało być?! Rewanż?! Myślałam, że jesteś bardziej honorowy… że jesteś lepszy… – odpowiedziała i rozłączyła się, nie dając chłopakowi szansy na przedstawienie jej kolejnych bujd. Wpadła z impetem do sali Johnnego i zatrzasnęła drzwi. Oparła się czołem o ścianę tyłem do łóżka chłopaka i zamknęła oczy. Oddychała głęboko, by się uspokoić. Nagle usłyszała za sobą cichy szept:

- jak na ciebie to ostro go potraktowałaś – odwróciła się i zobaczyła jak chłopak patrzy na nią i lekko się uśmiecha. Kąciki jej ust gwałtownie uniosły się w górę, podbiegła do niego i tak mocno przytuliła, że aż jęknął.

- Och, przepraszam… – odpowiedziała i odsunęła się od niego. Na jej policzki od razu wstąpił rumieniec. Nie był tak blisko niej od zdarzenia w szatni...

- Chyba jednak lepiej mi było przed chwilą – powiedział z uśmiechem, przez co ona zrobiła się jeszcze bardziej czerwona.

- Nie sądziłam, że obudzisz się jak będę. Twoja mama powiedziała, że budzisz się codziennie, ale co najwyżej raz i to na krótki czas – stwierdziła.

- Wiedziałem, kiedy się obudzić – odpowiedział – jak się domyśliłaś, że to przez niego? – zmienił temat.

- Tydzień temu byłam na spacerze, żeby sobie trochę poukładać w głowie… i doszłam aż do parku Penn Treaty. On stamtąd wychodził i odprowadził mnie do domu – odparła, a Johnny skrzywił się – coś cię boli?

- Nie,  to nic. Mów dalej – zachęcił.

- Więc… hmmm, na czym ja skończyłam? A tak. Odprowadził mnie do domu – powróciła do wątku, ale Johnny znów się skrzywił – jesteś pewien, że nic cię nie boli?

- Nie dasz za wygraną, co? – zapytał rozbawiony – fizycznie to mnie boli wszędzie cały czas – teraz skrzywiła się Iza, na myśl o nieustannym bólu osoby, na której jej tak bardzo zależy – to dlatego tyle śpię, bo mi cały czas proszki jakieś dają, żeby nie bolało. Ale to nie dlatego się krzywię… – zawahał się – Kontynuuj, proszę.

- No to może zawołam kogoś, żeby ci to podał, co? – powiedziała i wstała z miejsca. Johnny złapał ją za rękę.

- Nie. Jak mi to podadzą to zasnę. A nie chcę. Nie teraz – odparł i pogłaskał jej rękę kciukiem, patrząc w oczy.

- Ale cię… boli – powiedziała cicho, a jej oczy zaczęły błyszczeć od łez.

- Nie dramatyzuj. Nie takie rzeczy przeżyłem – odpowiedział i pociągnął ją z powrotem na miejsce. Popatrzyła na niego z troską. Postanowiła dokończyć.

- Ian sam się wkopał. Powiedział mi wtedy, że jego koledzy są zajęci jakimś gościem, a przypomniało mi się to dziś, gdy dowiedziałam się, że jesteś w szpitalu od tygodnia. Połączyłam fakty i już – zakończyła wywód Iza.

- Mądra dziewczyna – pochwalił ją.

- Zmusiłam go dziś do prawdy. Wymigiwał się, ale nie dałam się okłamać. Bardzo nie lubię kłamstw – powiedziała z zaciętą miną. Chłopak patrzył na nią z uwielbieniem. Wreszcie będzie miał ją dla siebie? Trzeba poruszyć ten temat.

- A co z Pawłem? – zapytał ostrożnie.

- A co ma być? – odparła zaskoczona.

- Eee.. no to znaczy… jesteś z nim? Widziałem was tydzień temu na stołówce… – powiedział cicho. Ból coraz bardziej doskwierał, ale nie mógł iść spać. Nie teraz.

- Ach… nie. Nie spotykam się z nim. Bardzo fajny, ale stwierdziłam, że to może być tylko kolega… – odpowiedziała Izabela, a Johnny odetchnął z ulgą.

- Czyli jesteś wolna? – zapytał sugestywnie.

- No jestem – oznajmiła z uśmiechem. Chłopak chciał podciągnąć się i usiąść, by pocałować ją, ale poczuł jeszcze większy ból, aż jęknął. Szatynka przytrzymała go za ramiona, by więcej nie próbował wstawać.

- Nie ruszaj się. Zaraz wrócę – powiedziała szybko, pocałowała go w policzek i wybiegła pędem na korytarz w poszukiwaniu kogoś do pomocy.

- Can you give Johnny Trevtner a painkiller?* – zapytała pierwszą napotkaną kobietę w kitlu.

- You find a good person. I’m his leading doctor. I’m already go** – powiedziała i wzięła jakąś ampułkę – How long he’s awake?*** – zapytała po drodze.

- Half an hour**** – odpowiedziała Iza.

- Really?***** – odparła zdumiona – you must be very important person for him****** – dziewczyna zarumieniła się. Weszły do sali, a lekarka podała chłopakowi lek. Gdy zostawiła ich samych, Izka ponownie usiadła przy nim i ujęła jego dłoń. Uśmiechnął się do niej. Patrzyła jak powoli przymyka powieki i zapada w sen…

*  *  *

- Co tak chodzisz w tą i z powrotem? – zapytała, śmiejąc się, Es – zaraz wychodzisz dziurę w tym korytarzu.

- To nie jest śmieszne – odpowiedziała Iza z przekąsem – nie mogę się w ogóle skupić na lekcjach…

- Spokojnie, przecież mama Johnnego powiedziała ci, że zadzwoni jak będzie się coś działo, a nie dzwoni, czyli jest wszystko w porządku – uspokajała ją Gabriela. Szatynka spojrzała na koleżankę i uśmiechnęła się po chwili.

- Masz rację! Co się będę… – zaczęła, ale przerwał jej dzwonek przychodzącego połączenia. Zamarła, gdy zobaczyła, że na wyświetlaczu widnieje podpis ‘Mama Johnnego’ – to ona – wyszeptała do dziewczyn.

- Odbierz! – zawołała Stell. Izabela nacisnęła zieloną słuchawkę i przycisnęła telefon do ucha. Po minucie rozłączyła się i upadła na kolana. Przyjaciółki podbiegły do niej i zaczęły pytać co się stało. Podniosła powoli głowę z załzawionymi oczami i odpowiedziała:

- lekarka się pomyliła… wpadł w śpiączkę… wiedziałam, że coś się stanie! – dziewczyny przytuliły ją – O nie… tylko nie on… – dodała, gdy zobaczyła, że Ian zbliża się ku nim.

- Hej – powiedział powoli z rękami  w kieszeniach i ze spojrzeniem wbitym w buty.

- To chyba nienajlepszy moment – powiedziała do niego Estelle.

- Bardzo dobry! – krzyknęła Iza, a oczy jej zapłonęły gniewem. Zacisnęła dłonie w pięści i ruszyła ku niemu. Spojrzał na nią zaskoczony. Nie zdążył zareagować i dostał z całej siły w twarz.

- Zapadł w śpiączkę. Zadowolony?! – wysyczała dziewczyna bordowa ze złości i odeszła. Odprowadził ją wzrokiem.

- Nie radzę się zbliżać. Zawaliłeś, przez co ona teraz przeżywa ciężkie chwile – powiedziała do niego Brysia. A on pokiwał głową. To prawda, zawalił. Po co mu to było? Teraz już wszystko zaprzepaszczone… Czyż nie?

                                                         

* - czy może pani podać Johnnemu Trevtnerowi lek przeciwbólowy?

** - znalazłaś odpowiednią osobę. Jestem jego lekarzem prowadzącym. Już idę.

*** - jak długo nie śpi?

**** - pół godziny.

***** - naprawdę?

****** - musisz być bardzo ważną osobą dla niego.